Als we vanochtend wakker worden gaan we ontbijten bij de Franse bakker hier verderop. Ik wil na al die zoete rommel wel eens wat hartig. Pieter neemt een ham-kaas croissant en ik een quiche met uien en rozemarijn. Nou daar zal ik nog lang van genieten die dag want het ding was lekker maar ook supervet en ik hang de halve dag tegen misselijk aan. We besluiten ons geluk te beproeven in de naburige shoppingmall voor een JBL versterker voor de nieuw aan te schaffen iPhone, maar daar aangekomen zijn de winkels nog dicht. Wat is dit nu? Het is hier in Amerika toch helemaal 24 hour???? Dan maar naar de Wharf om te informeren naar de prijzen van fietsen. Als de ochtendmist die hier vaak hangt is opgetrokken lijkt het ons een goed plan de 17-mile-drive per fiets af te leggen. Dit omdat je dan veel beter alles ziet, ruikt en ervaart plus dat we ontiegelijk lui aan het worden zijn en we hier wellicht weer wat actiever van worden. Het blijkt een goede beslissing.

Nog voor we de 17 mile aanvaarden zijn we al getrakteerd op 1. De zeehonden hier op het strand ( we hebben nu 3 soorten gehad, leeuwen, honden en zeeolifanten). 2. De lighthouse, een vuurtoren met huis die destijds door een dame zo'n 100 jaar geleden werd bewoond en waar zij de vuurtorenwachter was. Alles is nog precies als toendertijd. En 3. de begraafplaats van Monterey waar de reeën vrij rond lopen. Zeer uniek.

Wanneer we de 17 mile drive opgaan houden we aan de rechterkant de zee en links van ons de golfbanen. Deze zullen we gedurende onze hele fietstocht hier zien, met als hoogtepunt die van Pebble Beach. Eigenlijk is het hier een heel groot golfparadijs middenin een fantastisch landschap. Hier wonen de rijken van San Francisco en omgeving. Enorme kastelen van huizen liggen verscholen in de bossen en alles is zeer goed beveiligd. Hier is zelfs een eigen ziekenhuis.

17 Mile drive is een schiereiland dit heeft als bijkomend voordeel voor de bewoners dat je er niet zonder door de toegangspoort te gaan naar binnen kunt. Halverwege komen we op Pebblestone beach. Hier zitten diverse (dure) winkeltjes, een restaurnt, café en een supermarkt beter gezegd een traiteur. Want de vrouwen hier koken natuurlijk niet die halen hier iets. Zo ook wij, ze hebben hier heerlijke broodjes en met een lekker biertje erbij is onze lunch uit de kunst. We voelen ons net een stel zwervers want op het grasveld voor de supermarkt drinken we ons bier stiekem uit een papieren zak. Het is nl. verboden om buiten op het terras te drinken.

Na de lunch kwam de beproeving. Heuvel op heuvel af. Maar vooral die heuvel op daar zat 't m in. De Alpe d' Huez is vanaf nu peanuts. Ook hier weer vriendelijke mensen die zeer veel bewondering voor ons oogsten en vragen of we water nodig hebben als ze ons de berg op zien fietsen. Maar na het zuur komt het zoet en de berg af waren we zo ook ineens weer bij het strand. Fietsen ingeleverd en nog een drankje bij de Mexican op Cannery Row.

's Avonds waren we zo bekaf dat we de Chinees aan de overkant van ons hotel met de auto hebben vereerd met en bezoek.