rijden, rijden, rijden naar Palm Springs

Vandaag is het nine eleven. Het enige dat we hiervan merken is dat de vlaggen halfstok hangen. Rond de klok van 9 vertrekken we uit Laughlin op weg naar Palm Springs. Behalve dat we zeker 5 uur onderweg zullen zijn is er verder weinig te melden. Lange rechte wegen en uitzicht op de desert. Oneindige vlakten dorre grond met hier en daar een cactus. Om 2 uur is het tijd voor de lunch we stoppen bij een enorme shoppingmall/outletcenter voor een hapje bij Panda Express. Aziatisch eten lekker, maar het is en blijft fastfood zo langs de snelweg, dus vet. We duiken nog even de Calvin Klein Outlet in. (Je hebt toch het gevoel te moeten scoren, want het is goedkoop). Maar we houden het al snel voor gezien. Not my cup of tea.

We vervolgen onze eindeloze desertview richting Palm Springs met nog 2 uur voor de boeg. Vlak voor onze eindbestemming komen we in de vrijdagmiddagdrukte terecht maar klagen doen we niet want het rijdt hier gewoon door. Weliswaar iets langzamer maar al spoedig naderen we de oase. Gisteravond hebben we een hotel geboekt via internet, en het is de bedoeling dat we deze 2 dagen op de tennisclub gaan doorbrengen. Het is niet zo maar een tennisclub, veel grote hollywood sterren uit vervolgen tijden zijn hier vaak gesignaleerd, en dat blijkt ook uit de vele mooi zwart/wit foto's die aan de wand hangen. Dat klinkt allemaal heel hoogdravend maar inmiddels hebben we alles even onderzocht hier, en ik kan het iedereen aanraden. Het werkt hier volgens het timesharingconcept. In het kort houdt dat in dat deze accommodatie in de jaren 30 (vorige eeuw) is gebouwd met tennisbanen, eenkamerappartementen en diverse bungalows op het terrein plus natuurlijk zwembaden en de hele mikmak. De suites zijn ieder onafhankelijk in bezit van particulieren die natuurlijk lid zijn van de tennisclub. Als je je eigen huis verhuurt als je er zelf geen gebruik van maakt kun je zelf weer op ander tennisclubs in de wereld voor weinig tot niets gebruik maken van hun faciliteiten.Housekeeping en andere logistiek wordt natuurlijk uitbesteed.

We zitten hier voor een appel en een ei, en ik kan zeggen dat de Venetian fantastisch was, maar dit is het meest geweldig. Superrelaxed.

Einde van de middag nemen we een heerlijk verfrissende duik in het zwembad, de zon is weg maar het is nog steeds een graadje of 30. Als het tijd is voor een hapje besluiten we deze te nuttigen in het restaurant hier op het terrein. Voorgerecht is gazpacho, dat past natuurlijk helemaal bij dit weer. Hoofdgerecht voor Pieter een ribeye en voor mij een Nieuwzeelandse lamsrack. Ik ben normaal niet zo'n hele vleeseter maar ik kan zeggen dat dit lammetje niet voor niets is gestorven, supermals.

Voor de spijsvertering maken we nog een wandelingetje op het terrein hier en eindigen bij Pool nr. 2 om op deze zwoele avond op onze ligstoelen te genieten van de prachtige sterrenhemel.

Helicopter & route 66 naar Laughlin

Vanmorgen om 6 uur eruit. Beetje onrustig geslapen omdat je toch bang bent je vlucht te missen. Ontbeten, koffer ingepakt, uitgecheckt en op naar het vliegveld. Deze ligt op 5 minuten rijden van ons hotel. Eerst worden we gewogen en werd ik te licht bevonden. Dat heeft zo zijn voordeel. Ik mocht naast de piloot voorin. Helemaal gaaf. Pieter had ook een mooie plek bij het raam. In totaal kun je inclusief piloot met 6 man in de helikopter. Nadat we de instructievideo hebben bekeken mogen we instappen en gaan we de lucht in. Eerst een heel stuk boven een naaldbomenbos en dan is het of je zo over het randje de canyon invalt. Een enorme diepe kloof met onder ons de Colorado rivier. Het uitzicht lijkt oneindig en de canyons lijken op sculpturen van zandkastelen. We cirkelen zo'n 3 kwartier in de lucht en dan begint de afdaling. Met een paar scherpe bochten naar links en het snelle dalen voel je je maag een klein beetje in opstand komen, maar algauw staan we weer met beide benen op de grond.

9 uur zitten we weer in de auto op weg naar onze volgende bestemming: Laughlin. Onderweg pikken we steeds stukjes van de beroemde route 66 mee. In Williams drinken we een lekkere cappuccino in de Red Garter Inn. Een B&B met koffie, lekkernijen en leuke parafernalia in de vorm van bekers met enorme boops en t-shirts met de tekst 'good girls are soon forgotten'. Het licht een tipje van de sluier op van de nering hier in vroegere dagen. Een bordeel voor de reiziger die wat vertier verdiende op zijn lange weg over de route 66.

Na de lunch ingeslagen te hebben bij de Safeway gaan we verder. We zijn direct maar lid geworden van die supermarkt, want met je klantenpasje kregen we wel 20% kortng op onze aankopen. Daar kan Albert Heijn nog wat van leren!

Tijdens een zeer bochtige bergpas-zonder-vangrails worden we al gewaarschuwd voor wilde ezels. In het route 66 plaatsje Oatman blijken die beesten inderdaad overal te lopen, zelfs ín de winkels. Wegrijden wou ook niet echt lukken, want zowel voor als achter stonden ezels te bedelen.

De eindbestemming Laughlin blijkt alleen te bestaan uit zo'n 10 enorme gok-hotels, waaronder een in de vorm van een grote stoomboot. Als je rond moet komen van een uitkering kun je het beste hier gaan wonen, want een hotelkamer kost EUR 20,- en het all-you-can-eat buffet slechts EUR 6,- per persoon. Daar waren de bejaarden van de USA ook achter gekomen, want we waren met onze jonge leeftijd een bezienswaardigheid.

Eind van de middag hebben we doorgebracht op het strand voor het hotel aan de Colorado rivier. In de schaduw met 35 graden was het heerlijk. Grappige gesprekken gehad met lichtelijk aangeschoten locals en andere gasten van het hotel. 's Avonds vanuit onze hotelkamer van het uitzicht op de strip en de Colarado rivier genoten.

Grand Canyon

Vanmorgen konden we er slecht uitkomen, erg sloom en we hebben het er dan ook maar even van genomen. Beetje lezen, internetten en rustig ontbeten. Het weer lokte ook niet erg het zag er nogal bewolkt uit en resulteerde uiteindelijk in een klein regenbuitje. Regen in de Grand Canyon? Ik dacht juist dat het hier het warmst zou zijn van de hele trip die we maken.

Uiteindelijk moeten we toch een keer in actie komen en besluiten we eerst naar het Imax theater te gaan om de film over GC te zien. Een romantische versie over het ontstaan en leven door de eeuwen heen in Grand Canyon, wel aardig maar niet bijzonder. Vervolgens gaan we met de bus de hop on hop off tour doen langs de mooiste uitkijkpunten. Erg fotogeniek, dus meteen maar een plaatje schieten, ware het niet dat we de batterij in de lader hebben laten zitten.. Intussen hebben de wolken plaats gemaakt voor de zon en zijn we veel te warm gekleed. Als de zon er niet is wil dat dus nog niet zeggen dat de temperatuur direct omlaag gaat. Een leermoment. Rond de klok van 5 als we onze auto weer hebben gepakt om zelf nog wat rond te rijden in het park is het inmiddels tijd voor een lekker biertje. We volgen de borden van het hotel. Daar aangekomen genieten we op de veranda (we voelen ons net de eigenaar van een theeplantage) met een drankje van de zonsondergang.

Inmiddels is het pikdonker en is er van dit prachtige natuurschoon niets meer te zien. De duisternis valt snel in. Onze maag knort en het restaurant is dichtbij. We genieten van een lekkere maaltijd waar de invloed van de Indianen nog zichtbaar is in de presentatie van het eten en ingrediënten.

Terug in het hotel wil Pieter nog even onze mail checken. Hoe afhankelijk ben je van internet? Nou behoorlijk als in de e-mail de bevestiging van de helicoptervlucht zit. Dan is het dus erg lastig wanneer deze in het hotel de komende 48 uur niet gaat werken. Dus maar even met de Jeep een rondje door het dorp gereden, met de laptop op schoot om te kijken of er ergens een wireless signaaltje is op te pakken. En dat lukt gelukkig bij onze buren, op de parkeerplaats van het Red Feather tipitentenkampement. Morgen om 8 uur mogen we, spannend!

via Hoover Dam naar Grand Canyon

Eerst maar eens lekker uitgeslapen; dat hadden we wel verdiend na de nachtelijke avonturen van gisteren. Voordat we de boel gingen inpakken nog even naar het zwembad, want dat hadden we nog niet gezien. Zwembad bleek niet de juiste uitdrukking, we hebben het hier namelijk over een pooldeck. In dit geval praten we over 5 grote zwembaden, en king-size whirlpool en nog 2 kleinere oases. Voor wat extra cash kun je hier zelfs een poolhouse huren, waarmee je beschikt over een eigen terras met ligstoelen en een huisje met bank, bar, en natuurlijk een fullsize LCD TV.

Met de koffers onderweg naar de parkeergarage maakten we nog een kleine tussenstop bij onze favoriete gokautomaat. Onder het genot van croissants en koffie hebben we alweer wat dollars bij elkaar geroulet.

Via de highway verlieten we Las Vegas op weg naar de Grand Canyon. Onderweg bij Boulder City zijn we gestopt bij de Hoover Dam. Dat is een enorme betonnen damwand die in 1932 binnen slechts 5 jaar is gebouwd. Op dit moment werd een nieuwe brug gebouwd, maar dat loopt niet zo vlot; ze liggen al 29 maanden achter op schema.

Echt Amerikaans is de film die we eerst te zien krijgen; de laatste 10 minuten zijn geheel gewijd aan the great Americans die de dam gebouwd hebben en de vele voordelen die deze biedt. We bezoeken de powerplant in de dam die ca. 1 miljoen mensen in de regio van stroom voorziet. Erg indrukwekkend en groot allemaal.

Terug in de auto zegt TomTom dat we nog 5 uur te rijden hebben naar de Grand Canyon. Een behoorlijk eind maar met de rechte wegen en de cruisecontrol op 75 mijl valt het allemaal best mee. Na een tussenstop bij Wendy's verandert het landschap; het wordt groener. Wanneer de schaduwen langer worden rijden we het laatste stuk richting het noorden over de highway 64 naar de Best Western Squire Inn in Tusayan.

In de sportbar zaten we tegen half negen aan de Budweiser. Dat krijg je hier trouwens niet zomaar; ze zijn erg streng bij het controleren op de minimum leeftijd. Zelfs als je dertig bent vragen ze nog naar je ID. Helaas was dat bij ons niet het geval ;-).

Viva Las Vegas!

Om 9 uur worden we heerlijk uitgerust wakker in ons Kingsize bed met een dozijn kussens en een in goud gecapitonneerde achterwand. Eerst maar eens even lekker wat lezen in bed (Jacqueline) en Pieter neemt plaats in het kantoor achter zijn bureau om wat te internetten. Als we ons verslag online hebben is het tijd voor een lekkere cappuccino in de Illy bar van de Venetian. Om vervolgens ons weer te laven aan de luxe en grandeur die Las Vegas ons biedt. Eerst maar ff de gokhal in, om ons eerste gratis drankje van deze dag in ontvangst te nemen. Zolang je maar achter een automaat blijft hangen, krijg je hier gratis drank aangeboden door de rondhuppelende bunny's.

We maken een ronde langs de diverse hotels. Ieder hotel heeft eigen koopgoot met de bekende grote merken. Armani, Hugo Boss, Calvin Klein, Diesel, Chanel, Sephora, Adidas, M&M 's, en natuurlijk een Applestore. Kan ik nog even kijken welke ik nou precies ga kopen. Ik heb nog steeds niet besloten of het een Iphone of Ipod touch wordt en of ik een Imac wil. Tips en suggesties zijn welkom. Over de prijs valt in ieder geval niet te twisten; hier is de goedkoopste Imac hetzelfde in Dollars als bij ons in Euro's en de touch scheelt 80 euro.

Aangezien elk zichzelf respecterend hotel hier zijn eigen casino heeft besluiten we weer een gokje te wagen. (Wellicht dat dit de aanschafdrempel van een artikel in de Applestore verlaagt). We beginnen met de fruitautomaat maar dat verveelt al snel. Pieter legt mij de beginselen van het roulette uit. Nou dan gaat goed en ik leer snel. We hebben al gauw de jackpot die ons -niet nader te specificeren- inleg vervijfvoudigt. Cashen met die hap!

Gokken maakt hongerig en we hebben vandaag de Aziatische keuken op het programma staan. Aangezien ik het standpunt huldig dat je alles moet proberen en ontdekken gaan we voor de Japanner in Ceasar's Palace. Ik heb nog nooit echt sushi gegeten behalve van Conimex. Het stelt ons dan ook zeker niet teleur, erg verfijnd en subtiel. Pieter heeft teriyaki en het vlees is supermals. Na weer een beetje te hebben geslenterd over de strip is het tijd om onder de verneveling van water op een loungebank van een lekkere cocktail te genieten. Een Bloody Mary en een Mohjito glijden soepel naar binnen, terwijl een paar meter verder de vulkaanuitbarsting van The Mirage tot uitbarsting komt.

Je maakt hier ongemerkt aardig wat kilometers met de benenwagen en de tijd glipt door je vingers. Hier zie je geen klokken hangen en tegen 10 uur gaan we met de bus naar Fremont Street. Dit is het wat oudere gedeelte van de Strip. Het is allemaal wat achenebbisj maar we komen hier voor het computergestuurd licht- en klankspektakel, waarbij 7 minuten lang adembenemende animaties en videoclips over het 'dak' van Fremont Street lopen, dat op 30 meter hoogte een vier straten lang videoscherm vormt. ( www.vegasexperience.com). Fantastisch zeker de moeite waard om even de bus voor te pakken en dan snel weer terug om bij het Bellagiohotel van het computergestuurde waterspektakel in het kunstmatige Comomeer te genieten.

Bij het Bellagio wagen we nogmaals een gokje bij de roulette en weer doen we goede zaken, aangevuld met wat free-cocktails. De winst zetten we meteen om in eten. De dag is nog niet voorbij en om 1 uur sluiten we onze Aziatische keukentour af bij Noodles waar we nog een verlaat avondmaal nuttigen. Wederom heerlijk authentiek eten en dat dit niet ver bezijden de waarheid ligt bewijst het aantal Aziaten dat hier zit. Na een laatste wandeling voor de spijsvertering ( het is buiten nog steeds heerlijk zwoel met 31° Celsius) rollen we na 2 uur weer het Kingsize bed in.

Door Death Valley naar Las Vegas

Na een kort onrustig nachtje worden we rond de klok van 9 uur wakker. Vandaag gaan we door Death Valley naar Las Vegas. Een rit van zo'n 5 uur voor de boeg. Vooraf dacht ik van daar rijden we zo even doorheen maar daar is geen sprake van. Het landschap is oneindig en we zitten midden in de woestijn, iets wat ik me niet zo heel erg had gerealiseerd. Dat maakt het natuurlijk alleen maar leuker. De nieuwe Jeep rijdt heerlijk (mannenopmerkinkje tussendoor; dat wil ook wel met een 4,7 liter V8 onder de motorkap met 240 pk).

Het is zomer dus temperaturen van 50 graden zijn hier geen uitzondering. Death Valley is ook een nationaal park en bij het visitorcentrum kunnen we een folder halen met allerlei bezienswaardigheden. Dus auto uit snel kijken en de auto weer in. Je voelt letterlijk je eigen transpiratie op je huid verdampen. Een aparte ervaring. 100 jaar geleden werd hier Borax gedolven; dat is een soort soda.

Je ziet oneindige zoutvlakten die in de verte op een meer lijken. De bergen die ons omgeven tooien zich in een prachtig kleurenpalet van chocoladebruin, mokka, rose tot pistache en zwart en goud. We hebben verder het laagste punt van de USA bezocht (Badwater), een prachtig uitzichtpunt (Zabriskie point), en een woeste zoutvlakte (Devil's Golf Course).

Als we het park achter ons laten is het nog zo'n 83 miles naar Las Vegas. Denken wij. Toch is het weer langer dan gedacht, je vergist je gauw in afstand en tijd hier. Tegen de klok van 7 uur rijden we het weiland binnen. (Las Vegas is weiland). De neonreclame schittert ons tegemoet: kom eten, kom drinken en kom vooral gokken! Het is erg gaaf om op de Strip naar het hotel te rijden. De eerste gok hebben we al via internet gedaan. Via een soort veilingsite op internet hebben we geboden op een hotel, terwijl je nog niet weet wélk hotel dat is. Als je hebt geboekt hoor je welk 5 sterrenhotel het wordt. Op deze manier zit je met een beetje geluk voor een habbekrats in een goed hotel. En geluk hadden we! Bekijk het filmpje voor een kijkje in ons nederige stulpje op de 16e verdieping.

Het hotel waar wij zitten heet de Venetian, alles is precies zoals in jawel, Venetië. Inclusief gondeliers in hun zwart-wit gestreepte shirt, die je graag meenemen in een tochtje in hun gondel.En dat alles natuurlijk binnen inclusief airco en een prachtige nep-wolkenlucht die nog echt beweegt ook! Dit is trouwens het geval bij elk hotel hier op de strip. Hotel Paris is inclusief Eifeltoren, New York met vrijheidsbeeld en Egypte met de pyramide van Cheops en enorme sfinxen voor de deur. Zo gevarieerd als Death Valley was, zo is het hier wat mensen betreft eveneens. Het gokken laat nog even op zich wachten we gaan eerst maar eens even op een mooie locatie met zicht op het publiek wat drinken. Nou en we krijgen waar voor ons geld. Wat je hier ziet is ongelofelijk; gasten van allerlei pluimage. Dik, heel dik, dun, blank, zwart, aziatisch, korte broek, witte sportsokken, afkeurend kijkende blikken, (het is hier Soddom en Gomorra), hele korte rokjes, diepe decolletés. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het komt langs op weg naar winkel of casino. Als om 12 uur de winkels sluiten gaan we zelf ook nog even een gokje wagen in het casino van ons hotel. We hebben geluk: bij de fruitautomaat cashen we meteen. Dat begint goed, maar niet al je winst er direct door jagen, dat bewaren we voor morgen. Want dan is er weer een nieuwe dag met nieuwe kansen en nieuwe rondes. Morgen gaan we ons geluk maar eens écht beproeven.

Yosemite naar Lone Pine

En dat is gelukt, om 6 minuten over 6 werd ik uit mezelf wakker. Inpakken en wegwezen. Het zal een lange reisdag worden. De alternatieve route vanwege de bosbrand is zeker geen straf; het is een prachtig bergachtig gebied met veel Pines. In Sugar Pine rijden we langs een of andere garagesale een soort rommelmarkt op straat waar we een oude fiets zien voor Pieter zijn vader.

Even wat extra informatie: Pieter zijn vader verzamelt oude fietsen en knapt deze ook op. Restaureren is een beter woord want we hebben het over fietsen van meer dan 100 jaar oud. Deze collectie heeft hij in de loop der jaren verzameld en staat nu in het wielermuseum in Roeselare (België). Inmiddels begint de schuur thuis alweer aardig vol te staan met weer een nieuwe verzameling. Deze fiets is een driewieler uit ongeveer 1880 en hij ziet er nog heel goed uit, hij is van de eigenaresse haar schoonvader geweest en heeft ook nog in het museum van Detroit gestaan, maar deze wou hem wel graag gratis hebben. We maken foto's van de fiets en noteren het adres van Debby. Vanavond gaat Pieter ze direct mailen.

Als we onze weg weer vervolgen komen we in Bridgeport waar we middenin een rodeo terechtkomen.Dit is niet een toeristische attractie, hier wordt serieus gewerkt. De paarden drijven de pinken bijeen om te worden neergehaald met een lasso. Vervolgens worden ze met een in roze verf gedoopte stempel gemerkt. Stoere mannen en meiden met cowboyhoeden, sporen en gave zadels. En natuurlijk beer and barbecue.

De volgende attractie is een enorm maar dan ook enorm meer (Mono Lake) in de droge woestenij die oneindig lijkt. Als we weer verder willen en ik mijn raam weer dicht wil doen wacht ons een onaangename verrassing; het raam gaat niet meer omhoog. Nadat Pieter het instructieboek heeft geraadpleegd besluiten we naar het eerstvolgende dorp te rijden, Lee Vining. Bij de benzinepomp zoeken we contact met de verhuurder. We hebben geen bereik met de mobiele en het is hier echt zoals in de film, je kunt gewoon teruggebeld worden via de telefooncel. Omdat er volgens de jongen bij de benzinepomp een monteur aan de overkant werkt die dit wel kan fixen, vragen we de verhuurder of we dat mogen doen. Maar dat is niet de bedoeling, ze besluiten dat we een andere auto krijgen en we moeten bellen als we op onze overnachtingsplek zijn.

Intussen kleurt mijn rechterarm lekker bij. Als we in Bishop aankomen besluiten we dat het genoeg is geweest voor vandaag. We gaan op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Dat valt echter nog niet mee. Het is het weekend van Labor Day en veel accommodaties zitten vol. Uiteindelijk komen we in Lone Pine terecht (een echte lucky luuk plaats) in motel Mount Whitney. Ziet er keurig uit. We bellen met de rent a car en zij beloven vanavond tussen 11 en 12 uur een nieuwe auto te brengen. Ze moeten uit Fresno komen en dat ligt 300 mile hiervandaan. Op aanbeveling van de moteleigenaar gaan we een lekker hapje eten bij Seasons. Een goede keus al veel BA 'ers gingen ons voor. Dat het een oud wild-west stadje is blijkt wel uit de indiaanse afkomst van de bevolking.

Als het 12 uur is geweest hebben we nog geen auto gezien, dus maar weer ff bellen. De auto blijkt nog onderweg. We gaan vast slapen en om half 2 worden we wakker gebeld: he's coming!!! De towtruck brengt Een nog dikkere Jeep; een Commander met veel extra gadgets. Een goede pleister op de wond want we hadden gerekend op een smaller car, dat had de verhuurder immers aangekondigd. Morgen naar Death Valley & on to Vegas!

Fietsen in het park

Vanmorgen heerlijk uitgerust wakker geworden. Het is een grappige tent waarin we liggen. We vinden het zelf meer weg hebben van asielzoekerstentenkampement. Het echte kamperen wat wij gewend zijn ( met koepeltentje voor 2 personen op de stadscamping van Verona) is het natuurlijk niet. We zijn hier in Amerika en dan slaap je op een gewoon bed inclusief kaptafel in een tent. Of beter gezegd in een stevig houten frame met canvas. Na het ontbijt gaan we naar de fietsverhuur voor 2 beachcruisers met terugtraprem. Een beetje afzien is wel goed voor ons want al die grote hoeveelheden aan lekkernijen moeten natuurlijk wel verbrand worden.

Yosemite is een zeer indrukwekkend park, met een grote diversiteit aan natuurschoon. Eerst eens moerasgebied dan weer pijnbomen en rondom zien we enorme cliffs. Helaas geen watervallen omdat we laat in de zomer zijn en alles is opgedroogd. Tijdens onze aanwezigheid in het park ruiken we de geur van de bosbrand die verderop in het park al 8 dagen woedt. Dat heeft als consequentie dat we niet over de Tiogapas kunnen. Dit is volgens de boekjes een prachtig stuk weg om naar Death Valley te rijden. Een andere bijkomstigheid is dat het alternatief een omweg van ongeveer 5 uur bedraagt. Maar daar maken we ons maar niet druk om.

Met de fiets door het park heeft als voordeel dat we overal lang kunnen fietsen; het museum, de meertjes ( die zijn opgedroogd), een kerk en het Awahnee hotel. Hier zie je nog de invloeden van de Indianen aan wie uiteindelijk het park toebehoort. We hebben nog geen beren op de weg gezien af en toe een hert of ree en heel veel familie van onze ober van gisteren. Als we de fietsen hebben ingeleverd gaan we nogmaals bij onze vriend Vince eten. Die ons overigens totaal niet meer herkent en hetzelfde riedeltje als de avond ervoor afdraait.erg komisch. Maar het eten is heerlijk en we liggen er lekker op tijd in want het plan is 6 uur morgenochtend op te staan.